Księżyc, kompan mój wciąż tu ze mną jest
I nie sądzę, by coś myślał, choć pewny być nie mogę też
Bo pewność czasem najprostszą drogą do zgubienia
I tak poddaje w wątpliwość wszystko co zalewam
Odstawiłem wódkę, bo niszczyć mnie zaczęła
Ale biorę to na barki swoje – nie odpowiedzialność nieba
Że odpływam z każdą myślą tak daleko, to jest prawdą
Iż taki się zrodziłem, uciekanie tu na darmo
Konformizm to zbyt prosta droga, by prowadzić mogła
Do zwycięstwa w jakiejkolwiek formie – to życiowa norma
Choć egoizm bym odstawić już mógł tak samo jak wódkę
By rozwinąć się tu jako człowiek, liczę że to wkrótce
Się zmieni. Nie zaglądaj do kieszeni mi, bo nic tam nie
znajdziesz
Prędzej w tym przekazie duże tu wartości zgarniesz
Bo umysłowo poziom osiągam coraz większy
Nie doznasz z mojej strony bym dla fejmu biceps prężył
Bo mówił Sokół mi, że nie te aspekty ważne
I sam zawsze twierdziłem, że odnaleźć siebie w prawdzie
Tylko można. Sprawa jest tak istotna, że robić to co kocham
chcę
Nie wiń za to mnie, a zajmij się dokładnie tym samym
Czyli swoim życiem, a odstaw surrealizm na czas kreowania
marzeń,
Bez nich pewnie byłbyś jak dla króla błazen
